Σε προηγούμενη ανάρτηση σας είχα μιλήσει για τον "κύριο Βρομύλο" του Ντέιβιντ Ουάλιαμς, οπότε όταν έμαθα ότι εκδόθηκε στα ελληνικά έσπευσα να το αγοράσω.
Προτίμησα ξανά την ηλεκτρονική μορφή του βιβλίου, κυρίως λόγω ευκολίας και τιμής και έτσι βρέθηκε στα χέρια μου άλλο ένα παιδικό βιβλίο του ανερχόμενου Βρετανού συγγραφέα.
Οπώς και το προηγούμενο χαρακτηρίζεται από ένα ιδιαίτερο χιούμορ, θίγει κοινωνικά ζητήματα και μέσα από κωμικές καταστάσεις περνάει μηνύματα που απασχολούν τα σημερινά παιδιά.
Πρωταγωνιστής του βιβλίου είναι ο Τζο Πατάτας, ένα δωδεκάχρονο αγόρι (όπως λέει και ο τίτλος) με αμύθητη περιουσία. Εχει κυριολεκτικά ότι θελήσει, αγαθά που κάθε παιδί στην προεφηβεία ονειρεύεται αλλά του λέιπει κάτι πολύ ουσιαστικό: ένας πραγματικός φίλος. Ζώντας με τον πατέρα του, ο οποίος έκανε περιουσία στηρίζομενος σε μια ευρεσιτεχνία στο χώρο των ρολών υγείας και χτίζοντας την αυτοκρατορία της Ποποκαθαριότητας (!), ο μικρός Τζο προσπαθεί να ζήσει μία φυσιολογική ζωή.
Μια μέρα παίρνει την απόφαση να εγκαταλείψει το ιδιωτικό σχολείο που φοιτεί και που όλοι τον σνομπάρουν επειδή είναι νεόπλουτος (ναι υπάρχουν και ανάμεσα στους πλούσιους διακρίσεις!) και να γραφτεί στο γυμνάσιο της γειτονιάς του. Ως βασική του προτεραιότητα έχει να μην μάθει κανείς την αλήθινή του ταυτότητα....όμως θα τα καταφέρει; Στο καινούριο του σχολείο γνωρίζει το bullying και τον ρατσισμό όχι επειδή είναι πλούσιος (αυτό δεν το έχει μάθει κανείς....προς το παρόν!) αλλά λόγω του αυξημένου βάρους του. Γίνεται φίλος με τον Μπόμπ που έχει το ίδιο πρόβλημα και η προσπάθεια να διατηρήσει αυτή τη καινούρια φιλία και να προσαρμοστεί στο νέο σχολείο ξεκινά....μαζί ξεκινούν και τα πρώτα εφηβικά σκιρτήματα....
Το βιβλίο είναι ευκολοδιάβαστο παρά τις 141 σελίδες που μπορεί να φανούν αρκετές στους μικρούς αναγνώστες, περνάει πολλά μηνύματα και για μία ακόμα φορά θυμίζει τη γραφή και το στυλ του μεγάλου συγγραφέα παιδικών βιβλίων Ρόαλντ Νταλ. Η μετάφραση είναι της Γαβριηλίδου Πετρούλας και η πανέμορφη εικονογράφηση του Τόνυ Ρος.
Η εικονογράφηση μου δημιούργησε αρκετή νοσταλγία καθώς θυμήθηκα τα βιβλία που διάβαζα ως παιδί και μου είχαν μείνει στη μνήμη χαραγμένες οι εικόνες τους. Ενδεικτικά αναφέρω μερικά αγαπημένα βιβλία που τα έχει εικονογραφήσει ο Tony Ross:
Ο απίθανος κύριος Φοξ του Ρόαλντ Νταλ
Η Αργυρώ γελάει
Ο βασιλιάς πουλί (πόσο αγαπάω αυτό το βιβλίο! Έχει τόσο υπέροχο χιούμορ!)
Η τρομερή Τρίτη (εξίσου υπέροχο!)
Τώρα διαπιστώνω πόσο καταλυτικό ρόλο παίζουν οι εικόνες στα μάτια ενός μικρού αναγνώστη: μπορούν να εξυψώσουν ένα καλό κείμενο ή να απογοητεύσουν και να μειώσουν την ποιότητα του βιβλίου. Ευτυχώς ο Τόνυ Ρος καταφέρνει να ενθουσιάζει και κάνει τον αναγνώστη να περνάει αρκετή ώρα μελετώντας τις εικονγραφήσεις του και να ξαναγυρνάει πίσω σε αυτές αρκετές φορές όπως έκανα και γω σα μικρό παιδί.
Εσείς έχετε διαβάσει ένα βιβλίο που να σας έμεινε στη μνήμη όχι μόνο το κείμενο αλλά και η εικονογράφηση;; (αν μπορούμε φυσικά να διαχωρίσουμε αυτά τα δύο...)
Μέχρι την επόμενη φορά: Καλές αναγνώσεις!!!
