Ξέρω τι διάβασες πέρσι το καλοκαίρι Νο2

Ηρθε η ώρα να ανοίξω τις πύλες της κολάσεως και να το φωνάξω: το καλοκαίρι διάβασα Χρυσηίδα Δημουλίδου! Δε ξέρω αν συμβαίνει και σε σας, αλλά προσωπικά κρίνω ένα βιβλίο και από το εξώφυλλο. Με αυτό θέλω να πω ότι η ζωή και ο χαρακτήρας ενός συγγραφέα με προδιαθέτει αρνητικά ή θετικά και συνδέεται άρρηκτα και με το βιβλίο του και τη γνώμη μου γι αυτό. Ετσι πρώτα έπεσε το μάτι μου στις φωτογραφίσεις της εν λόγω συγγραφέως, στις εμφανίσεις της στην Μενεγάκη και αργότερα έπιασα στα χερια μου το βιβλίο της, το οποίο και μου το δάνεισαν για να σας λύσω και αυτή την απορία. Αλλα ας δούμε πρώτα λίγες φωτογραφίες:

Το απλό και λιτό σαλονάκι της Χρυσηίδας

Να μαστε ειλικρινείς...την πολυθρονούλα-θρόνο όλοι την λιμπιστήκαμε

Τα προσόντα της Χρυσηίδας δε περιορίζονται μόνο στην συγγραφή

Μάλιστα....

Και αφού πήραμε μία γεύση μπορούμε να περάσουμε και σε μερικές δηλώσεις της συγγραφέως:

Κάποιοι λοιπόν αναγνώστες, μου δηλώνουν με ιδιαίτερη μάλιστα υπερηφάνεια ότι δανείζονται όλα τα βιβλία μου απο δανειστικές βιβλιοθήκες ή τα ανταλλάσουν γιατί δεν έχουν χρήματα λόγω της οικονομικής κρίσης. Όμως αυτό δεν είναι τωρινό, γινόταν πάντα από τότε που άρχισα να πρωτογράφω. Ως ένα σημείο το καταλαβαίνω, όμως δεν καταλαβαίνω, πως είναι δυνατόν ένα βιβλίο να βρίσκεται στις προθήκες δανειστικών βιβλιοθηκών μια εβδομάδα μετά την έκδοσή του και μάλιστα χωρίς την άδεια του συγγραφέα; Ένα βιβλίο για να μπει στις βιβλιοθήκες πρέπει να εχει κάνει τον κύκλο του που είναι 5 με 10 χρόνια, ή να βρίσκεται στα αζήτητα. π.χ ένας Καζαντζάκης, ένας Ντοστογιέφσκι, μια Λιλίκα Ζωγράφου κλπ που τα βιβλία τους έχουν εκδοθεί εδώ και πολλά χρόνια. Επίσης σχολεία και αναγνώστες μου ζητούν να τους χαρίσω βιβλία. Δηλαδή να πληρώσω για να τα αγοράσω, και μετά να χρεωθώ τα έξοδα αποστολής και να τους τα στείλω. Χώρια το πήγαινε έλα. Τόσο θράσος.

Τόσο θράσος είχα κύρα-Δημουλίδου μου...δανείστηκα βιβλίο σας...και μάλιστα μου το έδωσαν χωρίς να το ζητήσω και επειδή ντράπηκα το πήρα και επειδή ήταν καλοκαίρι το διάβασα και μετά επειδή ήταν τόσο καλή η εκδοση και έγινε φύλλο και φτερό το πέταξα...ναι, στον κάδο απορριμάτων...ντροπή μου!

Οχι όμως ότι δε το χάρηκα, μέχρι και ο ηλεκτρολόγος που έφτιαχνε τις πριζες στο σπίτι μου με συνεχάρει γιατί διάβαζα ένα τόσο μεγάλο βιβλίο με τόση προσήλωση.

Τώρα μπορούμε να περάσουμε στις λεπτομέρειες. Το βιβλίο είναι το 

Κοιτάξτε τώρα προσεκτικά το εξώφυλλο. Ναι το σπίτι αυτό ειναι το σπίτι που αγοράζει η πρωταγωνίστρια. Πού; Μα που αλλού; Στην Κηφισια! 

Γενικά στο βιβλίο όλες οι φτωχές πλην τίμιες πρωταγωνιστριες παντρεύονται ή τα φτιάχνουν με κάποιο πλούσιο...ο οποίος όλως τυχαίως πεθαίνει, δολοφονείται, τον πατάει το τραμ (λέμε τώρα) και όλη η περιουσία του περνάει στα χέρια της κλαίουσας χήρας που αποδεικνύεται φοβερή επενδύτρια που αξιοποιεί τα χρήματα κάνοντας την απόσταση Καναδα-Ελλάδα να φαίνεται σαν Παγκράτι- Κολιάτσου. Η πρωταγωνιστρια με το ξεχωριστό όνομα Ελεωνόρα Ντάγκλας (τα θέλει και τα σκεφτεται αυτά τα ονόματα;) είναι διακοσμήτρια, έρχεται στην Ελλάδα και βρίσκει αμέσως δουλειά γιατί είναι τόσο ταλαντούχα, αγοράζει αυτό το ερείπιο και το μετατρέπει σε υπεροχη βίλα με όλες τις ανέσεις, βρίσκει ένα υπέροχο άντρα, μια φοβερή φίλη αλλά το σπίτι κρύβει ένα μυστικό και αρχίζουν να συμβαίνουν περίεργα πράγματα....

Προφανώς το τέλος το ξέρεις από την αρχή, προφανώς δε μπορείς να ταυτιστεις με τους πρωταγωνιστές εκτός και αν ήσουν φανατικός τηλεθεατής της Λάμψης (όχι του Στιβεν Κινγκ, της άλλης), ακόμα και τα πιο απίστευτα πράγματα συμβαίνουν έτσι όπως βολέυει την συγγραφέα αφού οι πρωταγωνιστές έχουν λύσει το βιοποριστικό τους πρόβλημα και ένα φωτεινό αστεράκι τους οδηγεί και τους βοηθάει....Από την άλλη ο λόγος ρέει ομαλά, οι περιγραφές είναι όμορφες, υπάρχουν καποια σημεία που αναφέρονται στην Αθήνα της δεκαετίας του 40 και σε ταξιδέυουν έστω και λίγο και εκτίμησα πολύ το γεγονός ότι η συγγραφέας δε περιγράφει τις ερωτικές σκηνές με λεξιλόγιο πεζοδρομίου ή άρλεκιν (τουλαχιστον όχι σε αυτό το βιβλίο, αλλά μην απογοητεύεστε το νέο της έργο "επιβήτορας" θα είναι σε λιγο διαθεσιμο στα βιβλιοπώλεια- δε κάνω πλακα)

Οπότε κάτω από κάποιες συνθήκες δεν είναι κακό να του ρίξετε μία ματιά...το πολύ πολύ να περάσετε ένα ευχάριστο απόγευμα με άφθονο γέλιο. Γιατί μη ξεχνάτε, αν είχατε και σεις την τύχη της Ελεονώρας Νταγκλας μπορεί να κάνατε τα ίδια. Η να ντυνόσασταν όπως τη φωτογραφία παρακάτω. Ποτέ δε ξέρεις!

29 κατασκευαστές best sellers και η Χρυσηίδα σας συνιστούν να διαβάσετε το Σπίτι των Σκιών! ( Εγώ πάλι όχι!)

Πολλά φιλιά!!

Ξέρω τι διάβασες πέρσι το καλοκαίρι! (μέρος 1)

Αν είσαι τυχερός και έχεις καλό δάσκαλο τότε έχεις το κεφάλι σου ήσυχο... αλλά αν τύχεις σε κανένα στραβόξυλο που μετά τις διακοπές σου ζητάει να γράψεις τι έκανες και πώς πέρασες τότε τι κάνεις;

Σε αυτό το πνεύμα αποφάσισα να γράψω μία έκθεση λίστα με τα βιβλία που διάβασα το καλοκαίρι που μας πέρασε!

Και ήταν ένα μακρυυυυυυ καλοκαίρι...χωρίς πολλές διακοπές με την έννοια των ταξιδιωτικών εξορμήσεων αλλά με πολύ ελεύθερο χρόνο και ευτυχώς μεγάλη βιβλιοφιλική διάθεση! Ας ξεκινήσουμε λοιπόν! Η λίστα δεν είναι σε χρονολογική σειρά, καθώς δε φημίζομαι για τα οργανωτικά μου προσόντα και ελπίζω μη ξέχασα κάποιο.

To kill a mockingbird ή αλλιώς Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια της Harper Lee

Το βραβευμένο με Πούλιτζερ βιβλίο που διδάσκεται κατά κόρον στα αμερικάνικα λύκεια με συνεπήρε. Ενθουσιάστηκα από τον τρόπο γραφής, από τη σκιαγράφηση των χαρακτήρων και το πόσο αριστουργηματικά μας εισάγει η συγγραφέας στο αντιρατσιστικό θέμα του βιβλίου της χωρίς εντυπωσιασμούς αλλά με λιτή και στιβαρή γλώσσα δίνοντας στον αναγνώστη τη λύτρωση που επιζητεί στο τέλος.
Σε αυτό το βιβλίο χρωστάω μια ξεχωριστή ανάρτηση σχετικά με την ιστορία του και τον αντίκτυπο που είχε στην αμερικάνικη λογοτεχνία.




Ο δάσκαλος του Φρανκ Μακ Κορτ

Αυτό το βιβλίο το συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όλους τους δασκάλους. Επιτέλους ένας άνθρωπος που δε θεοποιεί τη διδασκαλία, που δε μπαίνει στη τάξη και ως δια μαγείας λύνονται όλα τα προβλήματα, που δε του στρώνουν κόκκινο χαλί οι μαθητές του και του ορκίζονται αιώνια πίστη και προσήλωση. Γιατί και εγώ ως νέα δασκάλα νόμιζα ότι θα μπω στην τάξη και θα είναι σαν σκηνή από την  "Ασυμβίβαστη γενιά" ή "τον κύκλο των χαμένων ποιητών" μέχρι που κατάλαβα ότι στην τάξη μπαίνεις γυμνός. Θα φας τα χαστούκια σου, θα αναθεωρήσεις, θα πας να κάνεις κάτι που το θεωρείς υπέρτατη ιδέα και θα λειτουργήσει εντελώς ανάποδα και θες βρε παιδί μου να γνωρίσεις ανθρώπους που νιώθουν το ίδιο. Όχι διάνοιες της παιδαγωγικής με μαγικά ραβδιά.
 Και ο Μακ Κορτ περιγράφει αυτό ακριβώς το πράγμα: τις δυσκολίες που αντιμετώπισε, τις μεθόδους που προσπάθησε να χρησιμοποιήσει για να έρθει κοντά με τους μαθητές του και τα συναισθήματά του κάθε μέρα σε σχέση με το διδασκαλικό επάγγελμα. Μη σας κάνει εντύπωση: ό,τι ήταν ολίγον αντίθετο με τις παιδαγωγικές μεθόδους και θα μπορούσε να θεωρηθεί αντιδεοντολογικό, με τους μαθητές λειτούργησε!! Γιατί καμία (και το τονίζω καμιά) φορά το αντίθετο πιάνει. Αρκεί να υπάρχει μια προσωπικότητα λαμπρή, ανεξάρτητη που δε τηρεί κατά γράμμα τους στείρους κανόνες αλλά δίνει κατάθεση ψυχής. Και αυτό ο μαθητής το καταλαβαίνει. Βέβαια καλό θα ήταν να κρατάμε τους κανόνες και τα προσχήματα, εμείς που είμαστε κάπου στη μέση και δεν έχουμε αυτό το θεϊκό χιούμορ του Κορτ και αυτή την ικανότητά του να εμπλέκει τη ζωή με τη διδασκαλία του, δίνοντας μαθήματα ζωής στους μαθητές του.

Σε αντιδιαστολή με το προηγούμενο σε αυτό το βιβλίο χρειάζεται να κάνεις ένα μονάχα πράγμα: να διαβάσεις το οπισθόφυλλο. Και μετα να το ξαναβάλεις στο ράφι του....
Όχι δεν είναι κακό, είναι ανάλαφρο και διδακτικό. Αλλά μέχρι εκεί. Οσα είχε να πει, τα είπε στην τελευταία σελίδα. Από τις 100 ας πούμε ιστορίες που μας διηγείται ο κατά τα άλλα συμπαθέστατος συγγραφέας Robert Fulghum με ακούμπησαν οι 3-4.
Και για να μη μείνετε με την απορία για το οπισθόφυλλο και αφού οι πληροφορίες αυτές είναι δημοσιευμένες και δωρεάν σας παραθέτω αυτά τα όμορφα λόγια.

Όσα πραγματικά πρέπει να ξέρω για το πώς να ζω, τι να κάνω και πώς να είμαι, τα έμαθα στο Νηπιαγωγείο. Η σοφία δε βρισκόταν στην κορυφή του σχολικού βουνού, αλλά εκεί, στα βουναλάκια από άμμο, στο νηπιαγωγείο. Αυτά είναι τα πράγματα που έμαθα:

• Να μοιράζεσαι τα πάντα.
• Να παίζεις τίμια.
• Να μη χτυπάς τους άλλους.
• Να βάζεις τα πράγματα πάλι εκεί που τα βρήκες.
• Να καθαρίζεις τις τσαπατσουλιές σου.
• Να μην παίρνεις τα πράγματα που δεν είναι δικά σου.
• Να λες συγγνώμη, όταν πληγώνεις κάποιον.
• Να πλένεις τα χέρια σου πριν από το φαγητό.
• Να κοκκινίζεις.
• Ζεστά κουλουράκια και κρύο γάλα κάνουν καλό.
• Να ζεις μια ισορροπημένη ζωή, να μαθαίνεις λίγο, να σκέπτεσαι λίγο, να σχεδιάζεις, να ζωγραφίζεις, να τραγουδάς, να χορεύεις, να παίζεις και να εργάζεσαι κάθε μέρα από λίγο.
• Να παίρνεις έναν υπνάκο το απόγευμα.
• Όταν βγαίνεις έξω στον κόσμο, να προσέχεις την κίνηση, να κρατιέσαι από το χέρι και να μένεις μαζί με τους άλλους.
• Να αντιλαμβάνεσαι τα θαύματα. Να θυμάσαι το μικρό σπόρο μέσα στο δοχείο από φελιζόλ. Οι ρίζες πάνε προς τα κάτω και το φυτό προς τα πάνω. Κανείς πραγματικά δεν ξέρει πώς και γιατί, αλλά όλοι μας μοιάζουμε σ’ αυτό.
• • Τα χρυσόψαρα, τα χάμστερς, τα άσπρα ποντίκια, ακόμη κι ο μικρός σπόρος μέσα στο πλαστικό δοχείο, όλα πεθαίνουν. Το ίδιο κι εμείς.
  • Να θυμάσαι τελικά τα βιβλία και την πρώτη λέξη που έμαθες την πιο μεγάλη απ’ όλες: τη λέξη ΚΟΙΤΑ.
  Όλα όσα πρέπει να ξέρετε βρίσκονται κάπου εδώ μέσα. Ο χρυσός κανόνας, η αγάπη και οι βασικές αρχές υγιεινής, η οικολογία, η πολιτική, η ισότητα και η υγιεινή ζωή.
  Πάρτε μια απ’ αυτές τις συμβουλές, εκφράστε την με επιτηδευμένη ορολογία ενηλίκων και εφαρμόστε τη στην οικογενειακή σας ζωή, στην εργασία σας, στην κυβέρνησή σας, στον κόσμο σας και θα παραμείνει αληθινή, ξεκάθαρη, σταθερή.
  Σκεφτείτε πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος, αν όλοι εμείς οι άνθρωποι τρώγαμε γάλα με κουλουράκια γύρω στις τρεις το απόγευμα και μετά ξαπλώναμε κάτω από τις κουβέρτες για έναν υπνάκο.
  Ή, αν όλες οι κυβερνήσεις είχαν ως βασική αρχή να βάζουν πάντα τα πράγματα εκεί που τα βρήκαν και να καθαρίζουν τις τσαπατσουλιές τους.
  Είναι ακόμη αλήθεια, ανεξάρτητα από την ηλικία σας, πως όταν βγαίνετε έξω στον κόσμο είναι καλύτερα να κρατιέστε από το χέρι και να μένετε μαζί με τους άλλους...
  ...Τελικά πρέπει να σας πω πως έχω άδεια παραμυθά. Ένας φίλος μου μου την έβγαλε και την κρέμασε στον τοίχο, πάνω από το γραφείο μου. Αυτή η άδεια μού επιτρέπει να χρησιμοποιώ τη φαντασία μου, για να ξαναβάζω σε σειρά τις εμπειρίες μου και να προωθώ το μύθο, όσο αυτός εξυπηρετεί κάποια όψη της αλήθειας. Ακόμη περιέχει το "πιστεύω" ενός παραμυθά:
  * Πιστεύω ότι η φαντασία είναι πιο δυνατή από τη γνώση.
  * Οτι ο μύθος είναι πιο δραστικός από την ιστορία.
  * Οτι τα όνειρα είναι πιο ισχυρά από τα γεγονότα.
  * Οτι το γέλιο είναι η μόνη θεραπεία της θλίψης.
  * Και πιστεύω ότι η αγάπη είναι πιο δυνατή από το θάνατο.
  Προσπάθησα πολύ να μη γράψω κάτι που θα γινόταν η αιτία να μου αφαιρέσουν την άδεια..."
• (από τη σελίδα http://www.e-fungus.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=69:robert-fulhum&catid=53:philosophy&Itemid=75)
• Αυτά προς το παρόν! Θα ακολουθήσει και β' μέρος! (και γ και δ...!)
• 
  

Συγχαρητήρια στους αισιόδοξους!

Σήμερα νιώθω την ανάγκη να μιλήσω για μια παιδική μου αγάπη. Όταν ήμουν μικρή έβλεπα ότι οι γονείς μου δε διάβαζαν πολύ, κυρίως επειδή δεν είχαν αρκετό χρόνο. Όμως ήξερα ότι στο σπίτι υπήρχαν 3-4 βιβλιοθήκες, άλλες μεγάλες και άλλες μικρές, σε κάθε δωμάτιο και από μία. Σε αυτές τις βιβλιοθήκες ανακάλυπτα κάθε χρόνο δεκάδες θησαυρούς. Ήταν βιβλία που είχαν αγοράσει και διαβάσει οι δικοί μου σε πιο μικρή ηλικία, ή άλλοι πιο καινούριοι τίτλοι που είχαν αγοραστεί αλλά δεν είχαν διαβαστεί και περίμεναν καρτερικά έναν αναγνώστη να τους βγάλει από την αφάνεια και τη σκόνη των ραφιών που είχαν τοποθετηθεί.

Σε περίοπτη θέση υπήρχαν και πολλά κόμιξ καθώς ήταν αγαπημένο είδος του πατέρα μου… Αστερίξ, Λούκι Λουκ, Ιζνογκουντ, Τεν-τεν, Τσάρλι Μπράουν ήταν διαθέσιμα όταν ήθελα να κάνω ένα διάλειμμα από τη λογοτεχνία ….σε 2 γλώσσες μάλιστα! Αλλά και Βαβελ και Mad που ποτέ δεν έπιασα στα χέρια μου. Οι δικές μου επιλογές από το περίπτερο ήταν Ποπάυ (μεγάλη αγάπη), Μικυ Μάους (ειδικά το Αλμανάκο, το Κόμιξ και το Μίκυ Μυστήριο είχαν τη δικιά τους ξεχωριστή στοίβα) Γκάρφιλντ και τα Σαίνια!(δε θεωρείται κόμιξ αν και περιείχε μερικά).

Κάπως έτσι ανακάλυψα και τη Μαφάλντα....και από τη πρώτη σελίδα αγάπησα αυτή την ηρωίδα, πέρασα ατέλειωτες ώρες διαβάζοντας ξανά και ξανά τις ιστορίες της και όλα τα άλλα κόμιξ μπήκαν σε δεύτερη μοίρα!

Η Μαφάλντα είναι η πρωταγωνίστρια μιας μακράς σειράς σχεδίων του Αργεντινού σκιτσογράφου Κίνο (Quino). Αυτό που με τράβηξε είναι ότι η Ματίλντα σκέφτεται συνεχώς, προβληματίζεται για τον κόσμο που ζει, διαβάζει πολύ και ενημερώνεται για τα παγκόσμια προβλήματα. Λόγω της εποχής (ξεκίνησε να εκδίδεται τη δεκαετία του 60) στο μυαλό της κυριαρχεί ο πόλεμος του Βιετνάμ και ο Ψυχρός πόλεμος, οι χίπις, η μεγάλη της αγάπη που είναι οι Beatles και το πιο μισητό της φαγητό που είναι η σούπα. Μιλάει όμως και για την οικολογία, τους πολιτικούς (όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει διερμηνέας του ΟΗΕ), το σχολείο και προσπαθεί να λύσει τα προβλήματα των φίλων της, ζητήματα που δεν έχουν χώρα και ηλικία, κάνοντας όλους τους αναγνώστες να ταυτίζονται μαζί της.

Το ωραίο σε αυτό το κόμικ είναι ότι όλοι οι ήρωες είναι συμπαθείς και ολοκληρωμένοι και είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις κάποιον, καθώς καθένας τους έχει φοβερές ατάκες, διαφορετική θεώρηση της ζωής, και διαφορετικά ''γλυκά'' ελαττώματα.

Ο αγαπημένος μου είναι ο Νάντο, το μικρούλι αδερφάκι της Ματίλντα καθώς και ο ευαίσθητος και αδύναμος Μιγκουελίτο που ποτέ δε το βάζει κάτω. Απολαύστε παρακάτω:

Η Μαφάλντα έγινε επίσης αφίσα από τη Unicef  για να προωθήσει τα δικαιώματα των παιδιών.

Φέτος η Μαφάλντα γίνεται 50 χρονών. Τα 50 χρόνια θα γιορταστούν επισήμως στις 29 Σεπτεμβρίου 2014. Μπορείτε να γιορτάσετε μαζί της, να τη γνωρίσετε ή να τη ξαναθυμηθείτε μέσω των παρακάτω συνδέσμων:

http://users.uoa.gr/~spapast/Mafalda/MAFALDA_01.pdf

http://users.uoa.gr/~spapast/Mafalda/MAFALDA_02.pdf

(Η ίδια διεύθυνση ισχύει για όλα τα τεύχη από το 1 έως το 11 απλά αλλάξτε τον αριθμό)

Τα βιβλία κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Μέδουσα και σε συλλεκτική έκδοση που από ότι έχω δει είναι πολύ όμορφη.

Και μέχρι την επόμενη ανάρτηση:

Δισεκατομμυριούχος ετών 12 και μερικές σκέψεις για την εικονογράφηση...

Σε προηγούμενη ανάρτηση σας είχα μιλήσει για τον "κύριο Βρομύλο" του Ντέιβιντ Ουάλιαμς, οπότε όταν έμαθα ότι εκδόθηκε στα ελληνικά έσπευσα να το αγοράσω. 

Προτίμησα ξανά την ηλεκτρονική μορφή του βιβλίου, κυρίως λόγω ευκολίας και τιμής και έτσι βρέθηκε στα χέρια μου άλλο ένα παιδικό βιβλίο του ανερχόμενου Βρετανού συγγραφέα.

Οπώς και το προηγούμενο χαρακτηρίζεται από ένα ιδιαίτερο χιούμορ, θίγει κοινωνικά ζητήματα και μέσα από κωμικές καταστάσεις περνάει μηνύματα που απασχολούν τα σημερινά παιδιά.

Πρωταγωνιστής του βιβλίου είναι ο Τζο Πατάτας, ένα δωδεκάχρονο αγόρι (όπως λέει και ο τίτλος) με αμύθητη περιουσία. Εχει κυριολεκτικά ότι θελήσει, αγαθά που κάθε παιδί στην προεφηβεία ονειρεύεται αλλά του λέιπει κάτι πολύ ουσιαστικό: ένας πραγματικός φίλος. Ζώντας με τον πατέρα του, ο οποίος έκανε περιουσία στηρίζομενος σε μια ευρεσιτεχνία στο χώρο των ρολών υγείας και χτίζοντας την αυτοκρατορία της Ποποκαθαριότητας (!), ο μικρός Τζο προσπαθεί να ζήσει μία φυσιολογική ζωή.

Μια μέρα παίρνει την απόφαση να εγκαταλείψει το ιδιωτικό σχολείο που φοιτεί και που όλοι τον σνομπάρουν επειδή είναι νεόπλουτος (ναι υπάρχουν και ανάμεσα στους πλούσιους διακρίσεις!) και να γραφτεί στο γυμνάσιο της γειτονιάς του. Ως βασική του προτεραιότητα έχει να μην μάθει κανείς την αλήθινή του ταυτότητα....όμως θα τα καταφέρει; Στο καινούριο του σχολείο γνωρίζει το bullying και τον ρατσισμό όχι επειδή είναι πλούσιος (αυτό δεν το έχει μάθει κανείς....προς το παρόν!) αλλά λόγω του αυξημένου βάρους του. Γίνεται φίλος με τον Μπόμπ που έχει το ίδιο πρόβλημα και η προσπάθεια να διατηρήσει αυτή τη καινούρια φιλία και να προσαρμοστεί στο νέο σχολείο ξεκινά....μαζί ξεκινούν και τα πρώτα εφηβικά σκιρτήματα....

Το βιβλίο είναι ευκολοδιάβαστο παρά τις 141 σελίδες που μπορεί να φανούν αρκετές στους μικρούς αναγνώστες, περνάει πολλά μηνύματα και για μία ακόμα φορά θυμίζει τη γραφή και το στυλ του μεγάλου συγγραφέα παιδικών βιβλίων Ρόαλντ Νταλ. Η μετάφραση είναι της Γαβριηλίδου Πετρούλας και η πανέμορφη εικονογράφηση του Τόνυ Ρος.

Η εικονογράφηση μου δημιούργησε αρκετή νοσταλγία καθώς θυμήθηκα τα βιβλία που διάβαζα ως παιδί και μου είχαν μείνει στη μνήμη χαραγμένες οι εικόνες τους. Ενδεικτικά αναφέρω μερικά αγαπημένα βιβλία που τα έχει εικονογραφήσει ο Tony Ross:

Ο απίθανος κύριος Φοξ του Ρόαλντ Νταλ

Η Αργυρώ γελάει

Ο βασιλιάς πουλί (πόσο αγαπάω αυτό το βιβλίο! Έχει τόσο υπέροχο χιούμορ!)

Η τρομερή Τρίτη (εξίσου υπέροχο!)

Τώρα διαπιστώνω πόσο καταλυτικό ρόλο παίζουν οι εικόνες στα μάτια ενός μικρού αναγνώστη: μπορούν να εξυψώσουν ένα καλό κείμενο ή να απογοητεύσουν και να μειώσουν την ποιότητα του βιβλίου. Ευτυχώς ο Τόνυ Ρος καταφέρνει να ενθουσιάζει και κάνει τον αναγνώστη να περνάει αρκετή ώρα μελετώντας τις εικονγραφήσεις του και να ξαναγυρνάει πίσω σε αυτές αρκετές φορές όπως έκανα και γω σα μικρό παιδί.

Εσείς έχετε διαβάσει ένα βιβλίο που να σας έμεινε στη μνήμη όχι μόνο το κείμενο αλλά και η εικονογράφηση;; (αν μπορούμε φυσικά να διαχωρίσουμε αυτά τα δύο...)

Μέχρι την επόμενη φορά: Καλές αναγνώσεις!!!

Αιχμηρά αντικείμενα

Σήμερα αποφάσισα να σας μιλήσω για το βιβλίο που διάβασα πρόσφατα, το οποίο εκδόθηκε το 2008 από την πρωτοεμφανιζόμενη τότε Τζίλιαν Φλιν και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο (μετάφραση Γωγώ Αρβανίτη). Από πέρυσι το καλοκαίρι ξεκίνησε το ενδιαφέρον μου για τα αστυνομικά μυθιστορήματα καθώς βρίσκω ότι με ξεκουράζουν ανάμεσα σε άλλα αναγνώσματα και είναι από τα βιβλία που τελειώνω γρήγορα και κρατούν το ενδιαφέρον μου αμείωτο μέχρι την τελευταία σελίδα.

Ένα από αυτά τα βιβλία είναι και τα "Αιχμηρά αντικείμενα". Το αγόρασα αρχικά γιατί είχα ακούσει καλές κριτικές και είχα την εντύπωση ότι θα είναι μια συνηθισμένη μεν αλλά καλογραμμένη ιστορία για να περάσω ευχάριστα τον ελεύθερο μου χρόνο το Πάσχα. Στην εντύπωση μου αυτή συνέβαλε και ο μικρός αριθμός σελίδων του βιβλίου (369 τη στιγμή που έχω συνηθίσει τις 500-600 σελίδες των σκανδιναβικών μυθιστορημάτων που διαβάζω). Αυτό που ένιωσα διαβάζοντας τα "Αιχμηρά αντικέιμενα" ήταν το ακριβώς αντίθετο από αυτό που περίμενα και με εξέπληξε θετικά!

Αρχικά πρόκειται για την πρωτόπρόσωπη αφήγηση μιας δημοσιογράφου που γυρνάει πίσω στην επαρχιακή πόλη που μεγάλωσε για να καλύψει την ιστορία δύο φόνων με θύματα δύο μικρά κοριτσάκια. Η Καμίλ Πρίκερ, έρχεται αντιμέτωπη με το δυσάρεστο παρελθόν της, με μια οικογένεια που ποτέ δεν της έδωσε αγάπη, με μια μικρή αδερφή που ποτέ δεν δέθηκε μαζί της και με κάποια καλά κρυμμένα οικογενειακά μυστικά που δεν θέλει να θυμάται. Η αμερικάνικη επαρχία περιγράφεται πολύ γλαφυρά με μία γλώσσα ρεαλιστική, ωμή και δυνατή, όπου τα πρόσωπα και οι καταστάσεις ξεπερνούν σε σημασία τους 2 φόνους και όλα είναι πιθανά.

Η συγγραφέας ξεδιπλώνει αργά αργά το νήμα της ίστοριας, τόσο μαεστρικά που σοκάρει. Σε μια επαρχιακή κοινωνία που κυριαρχεί το κουτσομπολιό, τα πισώπλατα μαχαιρώματα και ο κατ'επίφασιν καθωσπρεπισμός, το πρόβλημα έχει γιγαντωθεί σε τέτοιο βαθμό που έχει παρασύρει ακόμα και τα μικρά και τα έφηβα παιδιά. Πρώιμες σεξουαλικές εμπειρίες, ναρκωτικά, αλκοολισμός και ψυχολογικά προβλήματα ταλανίζουν τις οικογένειες αλλά και την ίδια την πρωταγωνίστρια που δείχνει να μην έχει ξεπεράσει τα παιδικά της τραύματα.

Το τέλος έρχεται σαν κατάληξη σε ένα πολύ όμορφο ταξίδι και δεν δημιουργεί τόση εντύπωση, όσο οι σοκαριστικές περιγραφές που προηγήθηκαν αλλά είναι αντάξιο της ιστορίας.

Κλισέ: Η συγγραφέας με τη γάτα της! Η φώτο από εδώ: http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=47384

Και λίγα λόγια για την συγγραφέα:
 Η Γκίλιαν Φλιν γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Κάνσας του Μισούρι. Σήμερα ζει στο Σικάγο. Το πολύ ελπιδοφόρο της ξεκίνημα στο ψυχολογικό θρίλερ έγινε με τα βιβλία "Sharp Objects" (2006, με πολύ καλές κριτικές συγγραφέων όπως ο Stephen King, βραβεία CWA Ian Fleming Steel Dagger και CWA New Blood Dagger στη Μ. Βρετανία και υποψηφιότητα για το βραβείο Edgar πρωτοεμφανιζόμενου στις ΗΠΑ), και "Dark Places" (2009) -κυκλοφορούν και τα δύο στα ελληνικά από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Ακολούθησε το τρίτο της μυθιστόρημα, "Gone Girl". Τα βιβλία της έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και έχουν εκδοθεί σε περισσότερες από είκοσι πέντε χώρες. 

Το προτείνω! Μέχρι το επόμενο βιβλίο, σας στέλνω χαιρετίσματα! 

Λίστες!

Απο μικρή μου άρεσε να κάνω λίστες....Λίστες με τα πράγματα που ήθελα να κάνω, λίστες με τις ταινίες που είδα, λίστες με τα θεατρικά έργα που παρακολούθησα και φυσικά λίστες με τα βιβλία που διάβασα ή που θα ήθελα να διαβάσω...!!

Όταν έμαθα, λοιπόν, για την ύπαρξη μιας ιστοσελίδας που περιέχει σχεδόν όλα τα βιβλία που υπάρχουν στον κόσμο, με βαθμολογίες, κριτικές και άλλες βιβλιοπροτάσεις, ενθουσιάστηκα!

Το εν λόγω site ονομάζεται goodreads.com και είναι μία βάση δεδομένων για βιβλία. 

Ο κάθε αναγνώστης έχει τη δυνατότητα να φτιάξει το προφίλ του και να ξεκινήσει! Πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί να φτιάξει ράφια (bookshelves) με τα αγαπημένα του βιβλία, να τα χωρίσει σε κατηγορίες και να γράψει κριτικές, να βαθμολογήσει και να προτείνει τα αγαπημένα του αναγνώσματα. Ακόμα να γράψει ποιο βιβλίο διαβάζει και σε ποια σελίδα βρίσκεται κάθε μέρα.

Πέρα απο αυτό υπάρχουν ορισμένες πολύ ενδιαφέρουσες επιλογές που μπορείς να κάνεις. Όπως, για παράδειγμα, να θέσεις το στόχο σου για κάθε χρονιά. Φέτος διάλεξα να διαβάσω 25 βιβλία. Το goodreads έχει έναν ειδικό μετρητή που σε ενημερώνει για την πρόοδό σου (π.χ. εγώ έχω διαβάσει μέχρι τώρα 10 βιβλία, πράγμα που σημαίνει ότι είμαι τρία βιβλία μπροστά από το στόχο μου!)

Μπορείς να καλέσεις τους φίλους σου και να ενημερώνεσαι για τα αγαπημένα τους βιβλία, καθώς και την πρόοδό τους στο βιβλίο που έχουν επιλέξει να διαβάσουν τη συγκεκριμένη στιγμή.

Επίσης, ανάλογα με τα βιβλία που διαβάζεις το goodreads σου προτείνει άλλα παρόμοια, όμως μπορείς και ο ίδιος να ρωτήσεις τους άλλους χρήστες να σου πουν τη γνώμη τους ή να σου προτείνουν βιβλία που ταιριάζουν με το είδος που ψάχνεις.

Υπάρχουν πολλά γκρουπ (και ελληνικά!) που μπορεις να γίνεις μέλος, να πάρεις μέρος σε συζητήσεις ή να απαντήσεις στα κουίζ που σου προσφέρει η σελίδα και να διαβάσεις τις φράσεις διάσημων συγγραφέων.

Όπως και αν επιλέξεις να χρησιμοποιήσεις αυτή τη σελίδα, ελπίζω να σου φανεί τόσο χρήσιμη και ενδιαφέρουσα όσο φάνηκε και σε μένα!

Αν θές να γίνουμε φίλοι, μπορείς να δεις το προφίλ μου εδώ .

Επίσης σου προτείνω να γίνεις μέλος στο αγαπημένο μου γκρουπ, τους Βιβλιοσκώληκες, εδώ 

Αγαπημένη Ματίλντα...!

                                                                                                            Καλές αναγνώσεις!

Ένας ολοκαίνουριος κόσμος!

      Σήμερα θέλω να σας μιλήσω για μια συσκευή που μου έχει γίνει απαραίτητη, που την έχω πάντα και παντού μαζί μου και έχει γίνει o συνοδοιπόρος μου στην περιηγησή μου στον θαυμαστό κόσμο των βιβλίων. Είναι το Kobo Glo, το πιστό μου e-reader!

Το kobo glo στη θήκη του.

    Ήθελα να αγοράσω έναν ηλεκτρονικό αναγνώστη για πολλούς λόγους. Αρχικά να σας πω ότι διαβάζω παντού και ειδικά στα μέρη που υπάρχει αναμονή. Οπότε, διαβάζω στη στάση του λεωφορείου, στα ταξίδια με αεροπλάνο ή πλοίο, στο παραμικρό κενό ή διάλειμμα που έχω στη δουλειά, ενίοτε όταν τρώω(!) ή όταν περιμένω να ανοίξει ο αργός υπολογιστής μου...κυρίως όμως σε εξωτερικά μέρη...

      Ήταν λοιπόν αρκετά εκνευριστικό για μένα να χρειάζεται να κουβαλάω επιπλεόν βάρος στη τσάντα μου, αρκετά βιβλία ήταν πολυσέλιδα και βαριά και στις διακοπές αναγκαζόμουν να βάζω στη βαλίτσα μου 2 και 3 βιβλία που έπιαναν αρκετό χώρο.

Η λύση ήρθε με τον ηλεκτρονικό αναγνώστη! Δε ζυγίζει πάνω από 185 γραμμάρια (μαζί με τη θήκη άντε σας βάζω 250), έχει μικρές διαστάσεις (114 x 157 x 10 mm) οπότε χωράει παντού!

Χωρίς θήκη

Το πίσω μέρος

     Βέβαια αν θες πραγματικά η αγορά σου να αξίζει πρέπει να επενδύσεις σε ένα αναγνώστη που θα σου εξασφαλίζει ξεκούραστη ανάγνωση και που η οθόνη του θα μοιάζει με αυτή του πραγματικού βιβλίου. Για παράδειγμα το δικό μου έχει οθόνη αντιθαμβωτική και ακόμα και στο απευθείας ηλιακό φως είναι σαν να διαβάζω εκτύπωση σε χαρτί. Η οθόνη είναι 6 ιντσες και έχει ανάλυση 1024 x 768 pixels  και αν στην αρχή την είχα θεωρήσει λίγο μικρή, την έχω συνηθίσει πια σε μέγεθος.

     Το άλλο μεγάλο προσόν είναι ότι έχει οθόνη που φωτίζεται. Και μάλιστα φωτίζεται απαλά η οθόνη χωρίς να διαχέεται το φώς προς το πρόσωπο σου, όπως γίνεται συνήθως στα τάμπλετ, κουράζοντας με αυτό τον τρόπο τα μάτια σου. Έτσι μπορώ να διαβάζω στο σκοτάδι (το φως ρυθμίζεται όσο θες εσύ) ή υπό σκιά χωρίς κανένα πρόβλημα.

φωτογραφία απο http://www.kobo.com/koboglo/

Αυτό που μου έχει κάνει εντύπωση είναι πόσο κρατάει η μπαταρία του...Για ευκολία το έχω συνεχώς ανοικτό με κλειστή τη θήκη του οπότε είναι σε αναμονή και όταν θέλω να διαβάσω, το ανοίγω και συνεχίζω από το σημείο που το είχα αφήσει....Οταν τελειώσω ένα βιβλίο το συνδέω στον υπολογιστή και μέχρι να φορτώσει τα καινούρια βιβλία ταυτοχρόνως φορτίζεται. Σε όλο το διάστημα που έχω τον ηλεκτρονικό αναγνώστη δεν έχω μείνει ποτέ από μπαταρία καθώς η σύνδεση 15-20λεπτών με τον υπολογιστή φαίνεται ότι είναι αρκετή για πολλές ώρες ανάγνωσης. Στα στοιχεία της εταιρίας λέει ότι μπορείς να διαβάζεις συνεχώς για 70 ώρες με το φως ανοικτό ή 1 μήνα με το φώς σβηστό.

Η πρόθεση μου δεν είναι να κάνω διαφήμιση στο συγκεκριμένο γιατί θεωρώ ότι υπάρχουν πολύ καλοί ηλεκτρονικοί αναγνώστες στην αγορά και αξίζει να το ψάξετε αρκετά πριν αγοράσετε τον δικό σας. Ιδιαίτερη προσοχή χρειάζεται στο αν είναι συμβατά με αρκετούς τύπους και φορμάτ βιβλίων, ποιο μέγεθος οθόνης σας βολεύει καλύτερα, την ποιότητα της οθόνης, το φώς κ.α. Όλα αυτά καθορίζουν και την τιμή. Επειδή δεν είμαι η πλέον ειδική σταματάω εδώ.

Και επειδή θέλω να είμαι ακριβοδίκαιη θα τελειώσω με κάποιες επισημάνσεις.
Κατα τη γνώμη μου κανένας ηλεκτρονικός αναγνώστης δεν μπορέι να αντικαταστήσει το τυπωμένο βιβλίο (και ούτε θέλω ποτέ να γίνει αυτό). Δεν συγκρίνεται η αίσθηση του βιβλίου στα χέρια σου, το ξεφύλλισμα, η μυρωδιά των σελίδων....Το να διαβάζεις βιβλία δεν είναι μόνο το κείμενο...είναι όλη η εμπειριά που το συνοδεύει, είναι ο χώρος που πιάνουν τα βιβλία στη βιβλιοθήκη σου αλλά και στην καρδιά σου!

 Πρόσφατα με ρώτησε ο πατέρας μου αν είχα ένα συγκεκριμένο τίτλο...ξεκίνησα να ψάχνω στη βιβλιοθήκη, γιατί ήμουν σίγουρη ότι το είχα αγοράσει και κάπου το είχα βάλει....μέχρι που συνειδητοποίησα ότι το είχα μέσα στον ηλεκτρονικό αναγνώστη μου....και δυστυχώς δεν μπορούσα να του το δανείσω...Ή στο βιβλίο "Τα τρία επίπεδα της ζωής" όλες οι υποσημειώσεις του μεταφραστή ήταν στο τέλος και δεν ήταν καθόλου εύκολο να γυρίζω συνέχεια (και δεν ήθελα ή υπάρχει κόλπο και δεν το ξέρω) όπως θα έκανα σε ένα τυπωμένο βιβλίο.

Με την τεχνολογία λοιπόν κάτι κερδίζουμε και κάτι χάνουμε. Με το E-book reader κέρδισα ευκολία και οικονομία αλλά ποτέ,ποτέ δε θα αφήσω και τον συμβατικό τρόπο της ανάγνωσης...

Θα χαρώ πολύ να ακούσω τη γνώμη σας!

Ο υπέροχος "κύριος Βρομύλος"!

Η σημερινή ανάρτηση αφορά ένα βιβλίο που διάβασα πρόσφατα και δεν είναι άλλο από τον ''κύριο Βρομύλο" του συγγραφέα Ντέιβιντ Ουάλιαμς.

Κοιτώντας το βιογραφικό του συγγραφέα μαθαίνουμε ότι είναι ένας από τους δημοφιλέστερους συγγραφείς παιδικών βιβλίων στη Βρετανία και ότι κατά μέσο όρο πουλιούνται περίπου 20.000 αντίτυπα των βιβλίων του κάθε εβδομάδα.

Αυτό όμως που μου έκανε περισσότερη εντύπωση και ήταν και ο λόγος για τον οποίο το αγόρασα αποτέλεσε το γεγονός ότι ο Ουάλιαμς αποκαλείται "ο νέος Ρόαλντ Νταλ". Στην αρχή αυτό ακούστηκε στα αυτιά μου ως η υπέρτατη ιεροσυλία, καθώς μεγάλωσα με τα έργα του Ρόαλντ Νταλ και θεωρώ ότι είναι  ένας αξεπέραστος συγγραφέας. Όμως κοιτώντας προσεκτικά είδα ότι η εικονογράφηση ανήκει στον Quentin Blake, ένα σπουδαίο καλλιτέχνη- εικονογράφο- καρτουνίστα που είχε συνεργαστεί κατά κόρον με τον Ρόαλντ Νταλ και είχε δώσει ζωή με πολύ πετυχημένο τρόπο στους ήρωες των βιβλίων του.

Ο Quentin Blake επί τω έργω

Έτσι λοιπόν θεώρησα ότι για να συνεργάζεται αυτός ο υπέροχος εικονογράφος με τον Ουάλιαμς και να του κάνει την τιμή να του δίνει τα μικρά έργα τέχνης του σημαίνει ότι το περιεχόμενο του βιβλίου αξίζει και με το παραπάνω...και έτσι ήρθε η ώρα να το ξεκινήσω!

Η υπόθεση του βιβλίου (όπως ακριβώς δίνεται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου από τις εκδόσεις Ψυχογιός): 

Η Χλόη είναι ίσως το πιο μοναχικό κορίτσι στον κόσμο. Αλλά μια μέρα γνωρίζει τον κύριο Βρομύλο, τον άστεγο της γειτονιάς της. Εντάξει, μυρίζει λιγάκι αλλά είναι ο μοναδικός άνθρωπος που της έχει φερθεί ποτέ τόσο καλά. Έτσι, όταν ο κύριος Βρομύλος χρειάζεται ένα μέρος για να μείνει, η Χλόη αποφασίζει να τον κρύψει στην αποθήκη του κήπου τους!Η Χλόη, όμως, θα ανακαλύψει ότι κάποια μυστικά οδηγούν στην καταστροφή. Και μια που μιλάμε για μυστικά, ο κύριος Βρομύλος κρύβει πολλά...

Δεν θέλω να γράψω πολλά για την υπόθεση καθώς θεωρώ ότι είναι αξίζει ο αναγνώστης να διαβάσει προσεκτικά το βιβλίο και πραγματικά θα μαγευτεί από αυτή τη σουρεαλιστική ιστορία που θίγει πολλά θέματα τα οποία απασχολούν μικρούς και μεγάλους. Η μοναξιά του ατόμου στα πλαίσια της κοινωνίας και της οικογένειας, το πόσο υποκριτικά αντιμετωπίζονται κάποιες περιθωριοποιημένες κοινωνικές ομάδες όπως οι άστεγοι, η αυτοπεποίθηση και η απόκτησή της από τη μικρή Χλόη και τελικά η αγάπη, η φιλία, η κατανόηση και το δέσιμο της οικογένειας που δεν είναι τόσο δύσκολο να πραγματοποιηθούν όσο νομίζουμε. 

Αυτό που πετυχαίνει ο συγγραφέας και σε αυτό μοιάζει πολύ στο Ρόαλντ Νταλ είναι να περιγράψει σε βάθος τους χαρακτήρες, να τους δώσει την κωμικότητα που τους αρμόζει μέσα από ακραία περιστατικά τα οποία μας κάνουν να γελάσουμε αλλά και ταυτοχρόνως να προβληματιστούμε βαθιά. 

Νομίζω ότι τα παιδιά έχουν να μάθουν πολλά από αυτό το βιβλίο. Θα τους περάσει μηνύματα και μεγάλες αλήθειες και είναι σίγουρο ότι θα ταυτιστούν με τη Χλόη και τις δυσκολίες που περνάει για να γίνει αποδεκτή και το ταξίδι της προς την απόκτηση αυτοπεποίθησης και αυτογνωσίας. Θεωρώ ότι το βιβλίο ταιριάζει περισσότερο σε αναγνώστες προ-εφηβικής και εφηβικής ηλικίας χωρίς να αποκλείω και τα μικρότερα παιδιά. Το μόνο σημείο που δε μου άρεσε είναι ότι το κείμενο περιέχει 1-2 βρισιές, αλλά μικρό το κακό.

Καλή ανάγνωση λοιπόν και θα χαρώ να ακούσω τα σχόλιά σας!

Στοιχεία του βιβλίου...
Ο κύριος Βρομύλος
Ντέιβιντ Ουάλιαμς
Μτφρ: Πετρούλα Γαβριηλίδου
Εικονογράφηση: Κουέντιν Μπλέικ
Εκδόσεις Ψυχογιός, 2013
Τιμή € 11,00, σελ. 206

Και μερικές από τις σελίδες...